Daar sta ik dan... In het pak van mijn vader, dat hij had gekocht voor de bruiloft van mijn broer. Het pak, echter, heeft hij nooit gedragen. Met zijn pet op, die hij de laatste maanden droeg vanwege zijn kale kop. Betekenis geven aan de "struggles" van het leven, zoals de titel op mijn homepage zo raak omschrijft.
Het leven kent zijn "struggles". Om hier betekenis aan te geven, moet je bereid zijn te erkennen wat er verloren is gegaan. Rouw die niet wordt aangekeken en verliezen die niet worden geïntegreerd, leiden tot weerstand of zelfs tot een staat waarin er niet meer wordt gevoeld.
Voor velen is het een uitdaging om hun eigen kwetsbaarheid te erkennen. Waar ben ik gewond geraakt en hoe kan ik dat gebruiken als kracht om anderen te bemoedigen?
Om te erkennen wat er nooit was en nooit meer zal zijn, moet je bewust afscheid nemen. Dit opent de weg naar rouw. Durf de reis aan te gaan om te ontdekken dat de wond in jouw leven ook vruchtbaar kan zijn, als een bron van inspiratie. Duw je pijn niet weg. Je kunt niet helen wat je niet bereid bent te voelen. Vanuit ons overlevingsmechanisme willen we die pijn en kwetsbaarheid vermijden, maar dan vermijden we het leven zelf.
Je mag rouwen om wat verloren is gegaan en zo integreer je het verlies in je leven. Om eigenaar te zijn van je verleden, het heden te omarmen en bezig te zijn met het creëren van je toekomst.
Dit brengt me bij mijn roeping: ik ben een wegbereider die helpt op te staan tot vol leven.
Ik ben dankbaar dat ik zoveel mensen nabij mag zijn bij het helen van emotionele wonden. Dat ik mag aanmoedigen om op te staan en de uitdagingen van het leven tegemoet te treden.
Reactie plaatsen
Reacties