De wortels van mijn persoonlijk leiderschap liggen in de zomer van 1990. Daar ben ik geboren en opgegroeid als jongste zoon van tien kinderen. Ik heb zes zussen en drie broers. Aan de ene kant een gezin waar warmte en liefde was, en toch kreeg ik niet de aandacht en liefde waar ik zo naar verlangde en wat ik als kind nodig had.

Als gezin waren we streng gereformeerd. Een jeugd waarbij angst voor God, wat anderen zouden kunnen denken en schuld en schaamte een grote rol speelde.

Om wel de nodige liefde en erkenning te krijgen, “sjoemelde” ik al op zeer jonge leeftijd met mijn eigen authenticiteit. Ik zorgde dat ik de juiste dingen zei, vertoonde pleasegedrag en ik was een clown. Daarover had ik zelf een flink oordeel en wees mezelf continue af. Het voelde als hard werken om erkenning en liefde te ontvangen. Dit overlevingsgedrag heeft me veel kwaliteiten opgeleverd. Maar ook een emotioneel verwaarloosd zelfbeeld.

In de twintig richting de dertig liep ik weg voor een confrontatie met mezelf. Soms was het zelfs vluchten. Toch kwam ik tot de conclusie dat ik iets te doen had. Het was nodig dat ik eerlijk naar mijn verleden ging kijken. Niet om met een vinger van schuld te wijzen, maar om de delen van mezelf die ik onderweg ben kwijt geraakt weer op te zoeken. En die delen welkom te heten in het hier en nu.

Ik heb ervaren dat ik in het verleden niets kan oplossen, maar vanuit het verleden ligt mijn weg van betekenis naar de toekomst wel open. Ik ontdekte een nieuwe betekenis in mezelf, in mijn omgeving en ik oefen met het aangaan van echte verbinding.